تأثیر آموزش بالینی کاردرمانی بر میزان خودکارامدی و استدلال بالینی دانشجویان

زمینه و هدف: ایجاد شایستگی بالینی در دانشجویان دانشگاه‌های علوم پزشکی، هدف نهایی آموزش این افراد است. ارزیابی دانشجویان از کارامدی خود، می‌تواند راهنمای مناسبی برای پیش‌بینی شایستگی بالینی آن‌ها باشد. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش‌های بالینی کاردرمانی بر میزان خودکارامدی و استدلال بالینی دانشجویان پس از گذراندن دوره آموزشی در طول یک ترم تحصیلی و همچنین، بررسی ارتباط این دو عامل با هم انجام شد. روش کار: این مطالعه به صورت مقطعی بر روی 42 نفر از دانشجویان سال سوم و چهارم مقطع کارشناسی رشته کاردرمانی که در حال گذراندن واحد آموزش بالینی بودند، صورت گرفت. پژوهش در تمامی مراکز آموزش بالینی کاردرمانی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، به روش سرشماری و در سال 1393 انجام گردید. دو پرسش‌نامه خودکارامدی عمومی (10 سؤال) و خودارزیابی استدلال بالینی- بازاندیشی (26 سؤال) مورد استفاده قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی، آزمون‌های Paired t، Independent t و آزمون همبستگی Pearson تجزیه و تحلیل گردید. یافته‌ها: یافته‌ها نشان دهنده تغییر معنی‌دار (87/3 ± 97/29 در پیش‌آزمون و 04/4 ± 80/31 در پس‌آزمون) در میزان خودکارامدی دانشجویان به واسطه آموزش بالینی در طول یک ترم تحصیلی بود (009/0 = P). میانگین تغییرات نمرات استدلال بالینی و بازاندیشی در پیش‌آزمون و پس‌آزمون، با وجود افزایش در انتهای ترم تحصیلی (87/3 ± 97/29 و 04/4 ± 80/31)، معنی‌دار نشد (460/0= P). همبستگی ضعیفی بین متغیر خودکارامدی و استدلال بالینی- بازاندیشی دانشجویان در انتهای ترم تحصیلی مشاهده گردید (39/0 = r، 010/0 = P). نمرات دانشجویان در دو جنس و در هر دو مورد، تفاوت معنی‌داری را نشان نداد. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که برنامه‌های آموزش بالینی در رشته کاردرمانی، موجب ایجاد و ارتقای خودکارامدی در دانشجو می‌شود، اما میزان استدلال بالینی را در آن‌ها افزایش نمی‌دهد. بنابراین، بازبینی در امر آموزش بالینی دانشجویان و تقویت طرح درس‌های بالینی، ضروری به نظر می‌رسد.